Met streamingplatform Pepr geeft Peggy Gemerts een podium aan zwarte filmmakers en verhalen uit de Afrikaanse diaspora. Hard nodig, want zwarte makers krijgen nog altijd minder kansen dan hun witte vakgenoten. “Er zou geen publiek voor zijn, zeiden mijn collega’s.”
Films over slavernij, die zul je op Pepr niet snel vinden. “Die verhalen over Zwarte pijn, die kennen we nu wel”, vindt Peggy Gemerts (44). Zij richtte het platform in 2020 op als onderdeel van de bestaande streamingdienst Picl, waarop arthousefilms te vinden zijn.
Met Pepr kreeg Gemerts de kans een selectie van films van Zwarte makers en verhalen uit de Afrikaanse diaspora te selecteren. Dat de site van Picl al stond als een huis, scheelde enorm: “Ik hoefde niet zelf het wiel uit te vinden.”
‘Erkening ontbrak’
Verhalen waarin ze zichzelf en haar familie – Gemerts heeft een Surinaams-Nederlandse vader en een witte moeder – herkende, die vond Gemerts altijd al ontbreken. Ze kende de stereotiepe verhalen inmiddels wel over Zwarte trauma’s en gemengde relaties die zogenaamd gedoemd waren te mislukken.
Een paar jaar geleden dacht ze nog dat ze zulke films moest gaan regisseren, zo vertelt Gemerts vanuit het roemrijke Amsterdamse theater Tuschinski, haar favoriete filmhuis. “Maar ik kwam erachter dat de films er wel degelijk al waren. Ze worden alleen niet vertoond. Er zou geen publiek voor zijn, zeiden mijn collega’s. Maar daar geloofde ik niets van.”
Aandacht voor jonge én oude makers
Met Pepr probeert Gemerts zowel jonge makers een stapje vooruit te helpen, als oude makers de aandacht te geven die ze verdienen. “Sommige oudere films zijn zo slecht bewaard dat ze nergens te vinden zijn, niemand weet wie de rechten heeft, en de beeldkwaliteit is nooit verbeterd. Neem de drie documentaires van de Surinaams-Nederlandse regisseur Cindy Kerseborn die nu op Pepr staan, over de Caribische schrijvers Edgar Cairo, Frank Martinus Arion en Astrid Roemer. Het kostte maanden om erachter te komen wie de rechten beheerde, en vervolgens moest ik ze nog in goede kwaliteit online krijgen. Maar het is gelukt!”
Gemerts ziet een voorzichtige, hoopvolle ontwikkeling: Nederlandse makers van kleur krijgen steeds vaker geld van bijvoorbeeld het Filmfonds voor het uitwerken van ideeën. Uiteindelijk hoopt Gemerts dat dat ertoe leidt dat de diversiteit ook in de rest van de filmindustrie toeneemt.
Lees het volledige verhaal op One World. Of bekijk de hele reeks Goal Getters die One World eerder portretteerde.