Onlangs vertelde een kennis van mij een verhaal over zijn oudtante. Deze kranige, chique dame had de oorlog nog meegemaakt en dit had, net als bij veel van haar generatiegenoten, diepe sporen achtergelaten. Mensen die de donkere oorlogsjaren hebben overleefd, zijn vaak nogal spaarzaam.
Zo ook deze oudtante. Als mijn kennis Felix haar meenam naar een restaurant, koos ze steevast het goedkoopste voorgerecht en een glaasje spa, dat was méér dan voldoende. Felix snapte zijn oudtante, maar vond het wel jammer, omdat hij haar graag een mooi avondje uit gunde. Hij besloot het daarom eens anders aan te pakken.
Hij belde een bijzonder chique restaurant waar ze nog een vrouwenmenukaart hebben. Een vrouwenmenukaart is een kaart zonder prijzen, omdat de man altijd betaalt. Het is een seksistisch overblijfsel uit de vorige eeuw, maar op dat moment kwam het Felix goed uit dat er nog een restaurant bestond die dit had.
Felix pakte het grondig aan. Hij wist dat zijn oudtante een kaart zonder prijzen zou wantrouwen. Hij belde daarom van tevoren met het restaurant en vroeg om de prijzen alvast in te vullen, alleen een flink stuk lager dan de werkelijkheid. Zo gezegd, zo gedaan. Een paar dagen later bezocht hij samen met zijn oudtante het oubollige restaurant. Toen de oude dame de aangepaste menukaart kreeg voorgeschoteld, was ze “pleasantly surprised“. Ze koos deze keer niet voor een bescheiden salade, maar ging helemaal los: voorgerecht, tussengerecht, hoofdgerecht, wijn erbij en nog een lekker dessert met een kop koffie en een cognacje. Het kon niet op! Neef Felix genoot van zijn truc, maar schrok wel een beetje van de rekening. Toch betaalde hij met een glimlach, het was iets eenmaligs en hij wist waar hij aan begonnen was.
Prijskaartje
Zal ik je eens wat vertellen? Wij zijn allemaal een beetje de oudtante van Felix. Het kan niet op! Wij consumeren ons een slag in de rondte, en waarom? Omdat we een vervalste menukaart hebben gekregen. Of het nou in een restaurant is of bij de buurtsuper: wanneer wij ons voedsel afrekenen, betalen we niet de werkelijke kosten, maar een zwaar geflatteerde prijs. We betalen niet mee aan de kosten van klimaatverandering, watervervuiling, bodemverarming of de obesitas- en diabetes-epidemie, die wél het gevolg zijn van ons voedselsysteem. Uiteindelijk moet dat prijskaartje betaald worden. Maar in plaats van een neef Felix die dit opvangt, laten wij de toekomstige generaties en mensen in opkomende economieën voor de kosten opdraaien. We schuiven de schade af. En dat geeft een bittere nasmaak.Om het eerlijker te maken, zou ik willen voorstellen dat wij met zijn allen wat kritischer durven te kijken naar de goedkope prijskaartjes. Natuurlijk hebben we geen zicht op alle verborgen kosten, maar ik heb een simpel advies: kies zoveel mogelijk voor duurzame producten en producten waarbij zo min mogelijk kunstmest en gifstoffen gebruikt worden (SDG 12).
Eosta heeft niet voor niks de kosten voor een breed scala aan producten laten doorrekenen. Daaruit blijkt dat biologisch beter rekent, ook al is het prijskaartje wat hoger. Biologisch is niet te duur, maar gangbaar is te goedkoop.
Vraag om de échte menukaart en zadel de ander niet op met jouw rekening!
Foto: kaboompics / Pixabay.
